مقایسه تأثیر تمرینات بدنی، ذهنی و ذهنی- بدنی بر قابلیت تعادل دانش آموزان نابینا

مقدمه: هدف پژوهش حاضر ، مقایسه تأثیر تمرینات بدنی، ذهنی و ذهنی- بدنی بر قابلیت تعادل دانش آموزان نابینا بود. مواد و روش ها: شرکت کنندگان پژوهش تجربی حاضر، 30 دختر (با میانگین سن گروه تمرینات ذهنی 2/9 سال، گروه تمرینات بدنی 2/8 سال و گروه تمرینات ذهنی- بدنی 6/9 سال) با تیزی دید حداکثر 05/0 دیوپتر در چشم برتر (با استفاده از عینک) بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده به سه گروه ده نفره (تمرینات بدنی، تمرین ذهنی و تمرین ترکیبی (ذهنی- بدنی) تقسیم شدند. مدت زمان مداخله گروه ها 8 هفته دو جلسه ای در رژیم زمانی 45 تا 60 دقیقه در هر جلسه بود. قابلیت تعادل ایستا و پویا به ترتیب توسط آزمون های romberg و تخته تعادل اندازه گیری شد. تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 18 و از طریق آزمون های t independent ، anova و آزمون تعقیبی tokey صورت گرفت ( سطح معنی داری 95 درصد و میزان 05/0 £ a ). یافته ها: در تعادل ایستا تفاوت معنی داری میان گروه ها وجود نداشت، ولی در تعادل پویا، تنها روش تمرین ترکیبی موجب توسعه قابلیت تعادل پویا شد. به علاوه، مقایسه های بین گروهی برتری معنی دار این روش نسبت به هر یک از روش های تمرین ذهنی و بدنی را نشان داد. نتیجه گیری: عدم وجود تفاوت معنی دار در متغیر تعادل ایستا میان گروه های سه گانه نشان دهنده ساز و کارهای اصلاحی و جبرانی است، ولی در فعالیت هایی که با حرکت توأم است و پیچیده تر می گردد، برای رشد قابلیت تعادل بهتر است ترکیب تمرینات ذهنی و بدنی به کار رود.